حافظه دوربین های دیجیتال

[tala]

اولین دوربین های دیجیتال حافظه ای داخلی در حدود 1 تا 2 مگابایت داشتند که برای نگهداشتن حدود 30 عکس با حداکثر کیفیت استاندارد 480*640 مناسب بود. دراین دوربینها وقتی حافظه پر می شد دیگر امکان گرفتن عکس بدون انتقال عکسها به کامپیوتر یا حذف آنها وجود نداشت.
دوربین های مدرن امروزی از حافظه های قابل تعویض استفاده می کنند. استفاده از این نوع حافظه دو مزیت عمده دارد: اول اینکه وقتی حافظه پر شود می توان آن را تعویض نمود و دوم اینکه با استفاده از سخت افزار مربوطه می توان عکسهای درون این حافظه ها را بدون نیاز به دوربین به کامپیوتر منتقل نمود. از اوایل سال 1999 دو فرمت مختلف حافظه برای تسلط بر بازار دوربین های دیجیتال با هم رقابت می کردند:
- کامپکت فلشCF: اولین بار در سال 1994توسط شرکت سندیسک SanDisk عرضه شد و بر اساس تکنولوژی حافظه فلش (حافظه ای که برای نگهداری اطلاعات به باتری و نیروی الکتریسیته نیاز ندارد-م) کار می کند. در واقع این نوع حافظه یک فلش کارد مخصوص کامپیوتر است که به یک چهارم اندازه اصلی اش کوچک شده و از یک ارتباط 50 پینی برای اتصال به اداپتور فلش کارت کامپیوتر که 68 پین دارد استفاده می کند. این خصوصیت این حافظه را با وسایلی که برای استفاده از فلش کارت طراحی شده اند سازگار می سازد. اندازه CFها 43 میلیمتر در 36 میلیمتر می باشد. این حافظه ها برای سازگاری با وسایل قدیمیتر در دو نوع 1 و نوع 2 قابل تهیه می باشند. کارت نوع 1 دارای ضخامت 3.3mm بوده و در شکاف مربوط به نوع 1 و 2 قابل استفاده است. کارت نوع 2 دارای ضخامت 5mm بوده و فقط در شکاف کارت نوع 2 قابل استفاده می باشد. تا اواخر سال 2001 حداکثر ظرفیت این نوع حافظه به 512 مگابایت رسیده بود. اکنون حافظه CF با ظرفیت 1 گیگا بایت در بازار موجود می باشد.
- اسمارت مدیا: این حافظه در سال 1996 به نام خلاصه SSFDC که مخفف (Solid state Floppy Disk Card) می باشد عرضه گردید. این حافظه توسط توشیبا با وزن و اندازه کوچکتری از کامپکت فلش ها ارائه شد. وزن این حافظه 0.48g و ابعاد آن 45*37mm و ضخامت آن 0.78mm می باشد. ظرفیت این نوع حافظه از CF کمتر بوده و تا اواخر 2001 تا ظرفیت 128 مگابیت آن عرضه شده است که قابلیت نگهداری 560 عکس با کیفیت 1024*1200 را دارا بوده و قیمت بر مگابیت آن همانند CFها می باشد.
برای هر دو نوع حافظه وسایل جانبی موجود است که اتصال انها را از طریق درایو فلاپی و یا پورت پارالل به کامپیوتر ممکن می سازد. سریعترین این وسایل ارتباطی، وسایل اسکازی هستند که امکان اتصال این حافظه ها را با کامپیوتر برقرار می کنند. یکی از مزایای CF اینست که دارای پوشش سختی است که از آن محافظت می کند، ولی در SM بخش پوشش داده شده با طلا وجود دارد که با استفاده مداوم آسیب می بیند. CF در دماهای بین 25 تا 75 درجه سانتیگراد کار می کند و عمر اسمی آن 100 سال می باشد. دمای کارکرد SM بین 0 تا 50 درجه بوده و عمر اسمی آن 250000 بار نوشتن و پاک کردن است.
در اواخر سال 1999 شرکت سونی نوع جدیدی از حافظه به نام Memory Stick را عرضه نمود. این حافظه ابتدا با ظرفیت 32MB ارائه گردید و برای استفاده در وسایل الکترونیکی صوتی و تصویری نظیر دوربینهای دیجیتال و دروبینهای فیلمبرداری دیجیتال طراحی شد. اتصال 10 پینه این حافظه جازدن و دراوردن آن را راحت نموده و با استفاده از کلید قفل آن از پاک شدن ناخواسته اطلاعات جلوگیری می شود. تا اواخر سال 2001 ظرفیت این حافظه به 128MB رسید و هم اکنون حافظه های MS با ظرفیت 1GB در بازار موجود می باشد.
تا اخر سال 2001 سهم فروش حافظه های موجود برای دوربین دیجیتال در بازار برای CF حدود 44% ، برای SM حدود 33% و برای MS در حدود 6% بوده است.